Rozdział II

Już jestem, wróciłam do domu, mogę wrzucać nowy rozdział. Jest dość długi, 12 kartek w zeszycie... Zaszalałam. Mam jednak wrażenie, że wyszedł dość jałowy. Trochę przysłodziłam, tak mi się wydaje. Ale zmęczenie i tęsknota za domem wzięły górę nad Weną. Nie przeciągam, zapraszam do czytania!

Komentarze mile widziane <3

Rychter

Dochodziła godzina 17. Hermiona pospiesznie ubrała się w szaty, zabrała pióro i notatnik i ruszyła do skrzydła szpitalnego na pierwsze zajęcia ze Snapem. 

W momencie, kiedy stanęła przed wrotami szpitala, zegar za jej plecami wybił pełną godzinę. Dziewczyna odetchnęła i weszła do środka.

- Spóźniona - usłyszała jadowity pomruk dobiegający z pomieszczenia. Hermiona jednak postanowiła zignorować tę uwagę.

- Spóźniona o 10 sekund, panie perfekcyjny - warknęła w duchu.

Gryfonka podeszła do łóżka, na którym spoczywał profesor.

- Dzień dobry - rzekła uprzejmie. W odpowiedzi otrzymała tylko skinienie głową.

- Będziesz tak stać? - zasyczał Snape. Hermiona rozejrzała się po sali i ruszyła w kierunku taboretu, który stał po przeciwnej stronie pomieszczenia.

- Zawsze zastanawiałem się kto, do cholery, dał ci różdżkę, Granger - sarknął czarnowłosy mężczyzna.

- Ta sama osoba, która dała ją również panu - zauważyła uszczypliwie Hermiona. - A zresztą, można czasem zrobić coś bez użycia czarów, czyż nie?

Snape, zbity z tropu, machnął  dłonią i przywołał krzesło, które z cichym stuknięciem wylądowało obok jego łóżka.

- Siadaj - warknął.

- Dżentelmen - prychnęła cicho Hermiona i usiadła.

Profesor posłał jej mordercze spojrzenie, po czym bez wprowadzenia zaczął wykład.

- Eliksir wielosokowy, zwany inaczej wielosokiem...

Ale Gryfonka w ogóle go nie słuchała. Teraz, gdy siedziała dość blisko mężczyzny, mogła mu się uważnie przyjrzeć. Korzystając z okazji, że Snape na nią nie patrzył, lustrowała dokładnie jego twarz przeoraną bliznami. Wiele z nich widziała już dawno. Teraz dostrzegła jednak nowe rozcięcia. Jedno z nich, najgłębsze, ciągnęło się od prawej skroni aż do połowy policzka.

Hermiona zerknęła także na zabandażowaną szyję profesora; opatrunek był przesiąknięty ciemną krwią, która sączyła się z miejsc po ukąszeniach Nagini.

-...dlatego ślaz zbiera się podczas pełni Księżyca, DLACZEGO-TY-TEGO-NIE-NOTUJESZ?!

Gryfonka przeniosła wzrok na oczy Snape'a. Spojrzała w dwie, czarne jak węgiel tęczówki, z których kipiała złość.

- Ponieważ znam ten przepis na pamięć - zauważyła błyskotliwie i uniosła brew. Snape zmrużył oczy i zacisnął zęby. Hermiona spodziewała się krzyku lub napadu agresji w odwecie za jej bezczelność. Spotkał ją jednak zawód.

- To imponujące - rzekł po chwili mężczyzna z wyraźnym podziwem w głosie.

Dziewczyna zarumieniła się i spuściła wzrok na kolana. Snape wykrzywił wargi, co na upartego można było nazwać uśmiechem.

- Mimo wszystko - warknął znienacka profesor.- Nie mówię tego wszystkiego, żeby słuchać twoich przechwałek, Granger. Na jutro chcę widzieć wypracowanie na temat znaczenia ślazu i rdestu ptasiego w eliksirze wielosokowym.

- No i czar prysł - pomyślała Hermiona.

***

Następnego dnia rano, Hermiona przeglądała z uwagą swój esej dla Snape'a. Uśmiechnęła się do własnego geniuszu i postanowiła odwiedzić profesor McGonagall.

***

Popijając herbatę, brązowooka dziewczyna rozglądała się po gabinecie dyrektorki. Spoglądała na portrety byłych dyrektorów i zatrzymała wzrok na szczupłym staruszku z długą, srebrną brodą.

Dumbledore uśmiechnął się do niej ciepło, a jego błękitne oczy zaiskrzyły.

- Tak więc, panno Granger - odezwała się profesor McGonagall po chwili milczenia. - Jak się czujesz w szkole? Zaaklimatyzowałaś się... na nowo?

- Chyba tak -odparła dziewczyna. - Nauka zdecydowanie mnie uspokaja, tym bardziej teraz, kiedy mam mnóstwo pracy.

- Nic się nie zmieniłaś, moja droga - dyrektorka uśmiechnęła się promiennie.

Hermiona uśmiechnęła się ponuro, a na jej twarzy zakwitł nieodgadniony wyraz.

- Sama nie wiem... - rzekła cicho. - Mam wrażenie, że nie jestem już taka jak kiedyś...

- To zrozumiałe, że tak się czujesz. Wszyscy coś straciliśmy i każdy z nas ma prawo czuć się źle - oznajmiła starsza kobieta.

- Ja nawet nie wiem czy czuję się źle. Wiem tylko, że dawna Hermiona odeszła na dobre... - powiedziała dziewczyna wpatrując się w swoje dłonie.

- Próbuję cię zrozumieć, panno Granger. Wiedz, że w razie czego, możesz mnie odwiedzać, kiedy zechcesz. Zawsze chętnie ci pomogę.

- Dziękuję, pani profesor.

Przez chwilę Hermiona chciała poprosić kobietę o pomoc w odnalezieniu rodziców, lecz oddaliła tę myśl będąc przekonaną, że to na niej spoczywa odpowiedzialność za usunięcie im pamięci.

- To mówisz, że nauczyciele dają ci w kość? - McGonagall zmieniła temat.

- O tak! Zwłaszcza pani - tu Hermiona pozwoliła sobie na uśmiech. - I profesor Snape.

- Cóż... krążą pogłoski, że to właśnie ja i Severus jesteśmy najbardziej wymagającymi belframi.

- Zdecydowanie się z tym zgadzam - oznajmiła Gryfonka.

- A co do Severusa... - zagaiła McGonagall. - Musisz mu wybaczyć opryskliwy charakter. Ten mężczyzna przeszedł więcej niż my wszyscy.

- I to mi mówi kobieta, która zalicza z nim sprzeczki na każdym kroku...- pomyślała Hermiona i rzekła:

- Pani go broni?

- Nie bronię go, ani nie usprawiedliwiam. Proszę cię tylko o wyrozumiałość.

- Byłam wyrozumiała przez sześć lat. I o sześć za dużo - powiedziała chłodno brązowooka zerknąwszy na portret Dumbledore'a.

- Jesteś już dorosła, więc nie mogę niczego ci narzucać - odparła dyrektorka. - Pamiętaj jednak, że Severus jest jeszcze twoim nauczycielem i należy mu się szacunek.

- Tego nie trzeba mi powtarzać, pani profesor. Ale sądzę, że profesor Snape też powinien ten szacunek okazywać mnie.

- Porozmawiam z Severusem - rzekła spokojnie McGonagall.

- Dziękuję. Pójdę już. Muszę przygotować się na numerologię - oznajmiła Hermiona wstając.

- Do widzenia, panno Granger - pożegnała ją dyrektorka, a kiedy dziewczyna była już przy drzwiach, dodała:

- Pamiętaj, ze w razie problemów, możesz się do mnie zwrócić.

Gryfonka skinęła głową i wyszła z gabinetu. Idąc korytarzem zdała sobie sprawę, że podczas rozmowy z profesor McGonagall, nieco poniosły ją emocje i należy kobietę przeprosić.

Kiedy Hermiona mijała skrzydło szpitalne, zawahała się z zamiarem wejścia do środka. Zerknęła do torby przewieszonej przez ramię i zaczęła grzebać w niej w poszukiwaniu wypracowania z eliksirów. Znalazła to, czego szukała i weszła do szpitala.

Snape spał, skulony w pozycji embrionalnej, przez co Hermionie zachciało się śmiać. Wyglądał jak przerośnięte, pomarszczone dziecko, którego matka eksperymentowała z nietoperzem.

Dziewczyna położyła rulon pergaminu na stoliku stojącym obok łóżka i po cichu opuściła skrzydło szpitalne.

***

Starając się nie spóźnić na zajęcia ze Snapem, Hermiona przybyła do szkolnego szpitala już dziesięć minut przed godziną 17. Uchyliła wrota i weszła do środka. Z wnętrza sali dobiegły ją stłumione głosy.

-...nie obchodzi mnie to, Severusie! - usłyszała srogi ton należący do profesor McGonagall.

- Minerwo, czego ty, do diabła, ode mnie oczekujesz?!

- Tego, że jesteś tej dziewczynie coś winien! Gdyby nie Hermiona, nie byłoby cię tutaj! W ogóle by cię nie było!

- Ćśśś, Minerwo! - syknął Snape. - Nie tutaj. Tylko my o tym wiemy!

- Nie wiem, po jaką cholerę robisz z tego tajemnicę!

- Bo chcę, żeby twoja Gryfonka była bezpieczna! Gdyby Ministerstwo dowiedziało się w JAKICH okolicznościach Granger była zmuszona mi pomóc...

- Nie była zmuszona! Okazała ci serce. Powinieneś to docenić, Severusie!

- Doceniam - warknął Snape.

- A może ty się boisz o siebie?

- Skąd ci to przyszło do głowy, Minerwo? - Snape był wyraźnie wstrząśnięty.

- Stąd, że wielu twoich kolegów, poszukiwanych śmierciożerców, dalej biega na wolności, a ty ukrywasz się przed nimi uniknąwszy kary za służenie Voldemortowi!

- Wierz mi, Minerwo, wolałbym gnić w Azkabanie, niż leżeć tu jako domniemany bohater wojenny.

Hermiona postanowiła przerwać tę nieprzyjemną dyskusję i zamknęła za sobą drzwi, starając się, aby trzasnęły.

McGonagall wyszła szybkim krokiem zza parawanu.

- Panna Granger! - zawołała. - W takim razie ja nie będę przeszkadzać. A ty, Severusie, pamiętaj co ci powiedziałam.

Kobieta minęła Hermionę uśmiechnąwszy się i wyszła. Oniemiała dziewczyna podeszła do Snape'a i usiadła na krześle.

- Dzień dobry, Granger - rzucił od niechcenia mężczyzna.

Tym razem to Hermiona przywitała go suchym skinieniem głowy.

- Słyszałaś moją rozmowę z Minerwą, prawda? - zapytał Snape niezbyt przyjemnym tonem.

- Tak - odparła krótko dziewczyna.

Snape uniósł brwi.

- I wydaje mi się, że jest mi pan winien jakieś wyjaśnienia...

- Porozmawiamy o tym innym razem, Granger - warknął Severus. - Bierzmy się do pracy.

- Ale...

- Innym razem! - skarcił ją spojrzeniem. Zapadła krępująca cisza.

- Twój esej nie podlega ocenie, ze względu na okres wakacyjny. Niechętnie to mówię, ale musisz wiedzieć, Granger, że zasłużyłaś na najwyższą ocenę - rzekł po chwili Snape starając się, aby jego głos zabrzmiał nieco przyjemniej niż zwykle.

- Czy to sprawia panu trudność? - zapytała Hermiona zjadliwym tonem.

- Co? - syknął mężczyzna, czując się zignorowanym.

- Chwalenie uczniów - odparła Gryfonka świdrując Snape'a wzrokiem.

- Raczej nie mam problemów z chwaleniem studentów. Możesz czuć się pod tym względem wyjątkowa - rzucił Snape i wykrzywił złośliwie wargi.

Hermiona już otwierała usta, żeby się odszczeknąć, gdy nagle wrota szpitala otwarły się z donośnym hukiem.

- Proszę, proszę - usłyszeli skrzekliwy, kobiecy głos. W progu stał nie kto inny, tylko Rita Skeeter ze swoim wściekle czerwonym piórem i jej przygłupi fotograf z Proroka Codziennego.

Dziennikarka prędko znalazła się obok łóżka Snape'a, a mężczyzna z aparatem biegł tuż za nią.

- Ach! - Rita klasnęła w dłonie. - Upiekę dwa hipogryfy na jednym ogniu!

Skeeter podeszła bliżej do czarnowłosego mężczyzny i uścisnęła jego dłoń, którą ten natychmiast wyszarpnął.

- Dwóch weteranów wojennych! - zbliżyła się do Hermiony i pogłaskała ją po policzku. - Dwóch bohaterów!

- Wynoś się! - zagrzmiał Snape podnosząc się na łokciach do pozycji siedzącej.

- Skusicie się na mały wywiad? - zagruchała kobieta.

- Wyjdziesz stąd sama, czy mam ci pomóc?! - wycedził rekonwalescent przez zaciśnięte zęby.

- Severus Snape odwiedzany w szpitalu przez zakochaną uczennicę - zapiszczała Skeeter. - Genialny tytuł na okładkę!

Z nerwów, Hermionie opadła szczęka.

- To nie twoja sprawa!!! - ryknął Snape i zerwał się gwałtownie z łóżka.

Rita odsunęła się kilka kroków do tyłu i rzekła z żabim uśmiechem:

- Czyli coś jest na rzeczy? Granger, przecież on mógłby być twoim ojcem!

- Ty wredna małpo! - Hermiona nie wytrzymała. - Zajmij się lepiej tym, co Ministerstwo powie na to, że jesteś niezarejestrowanym animagiem!

Snape wybałuszył oczy na rozjuszoną Gryfonkę.

- Nie ośmielisz się - rzekła Rita wyciągając ku Hermionie długi palec.

- Chcesz się przekonać?! - wyszczerzyła się dziewczyna. - Tak się składa, że mam w Ministerstwie paru dobrych znajomych. Powinno pójść gładko, może nawet oszczędzą sobie twoich głupich tłumaczeń i od razu zamkną w Azkabanie.

Hermiona patrzyła z satysfakcją na drgające z nerwów oko kobiety.

- Jeszcze sobie z tobą porozmawiam, smarkulo - warknęła i zwróciła się do fotografa. - Idziemy!

Wrota zamknęły się z głośnym łoskotem. Nagle do sali wpadła pani Pomfrey.

- Co tu się dzieje?! - zapytała zdruzgotana.

- Panna Granger właśnie ucięła sobie miłą pogawędkę z tą Skeeter - wyjaśnił Snape, który zdawał się być rozbawiony zaistniałą sytuacją.

- Przecież ta kobieta ma zakaz wstępu do szkoły - powiedziała pielęgniarka podbierając dłonie na biodrach.

- Nic się nie martw, Poppy. Granger zaraz ochłonie - rzekł Snape, a Hermiona mogłaby przysiąc, że się uśmiechnął.

- Pójdę porozmawiac o tym z Minerwą - rzuciła w biegu pani Pomfey, zmierzając do drzwi. Jeszcze przez chwilę słychać było jej oburzony głos dochodzący z korytarza, kiedy powtarzała "To niedorzeczne! Co za tupet!".

Hermiona przyglądała się rozbawionemu profesorowi.

- Cóż za temperament, Granger - oznajmił z uniesionymi brwiami i gwałtownie złapał się za szyję.

- Powinien się pan położyć - rzekła Gryfonka, gdy trochę się rozluźniła.

- Nic mi nie jest - powiedział Snape, lecz po chwili zachwiał się niebezpiecznie i pobladł jeszcze bardziej niż zwykle.

- Profesorze? - zaniepokojona Hermiona poderwała się z miejsca. - Merlinie! Pan krwawi.

Rzeczywiście, opatrunek na szyi Snape'a mocno przeciekał, a ciemna krew sączyła mu się obficie na szaty.

Podtrzymując mężczyznę za łokieć, usadowiła go na szpitalnej leżance.

- Z-zmienię panu kompres - powiedziała Hermiona roztrzęsionym głosem.

- Nie trzeba - wychrypiał Snape krzywiąc się. - Poppy zaraz się mną zajmie.

- Do tego czasu wykrwawi się pan na śmierć.

- O jednego nietoperza mniej, czyż nie? - rzekł ponuro mężczyzna.

- Skąd ten nagły przypływ dobrego humoru? - zapytała Gryfonka buszując w szafkach pielęgniarki, w poszukiwaniu bandaży.

- Dobry humor? Nie znam - zadrwił Snape. - To jest po prostu zdrowa samokrytyka.

- Myślę jednak, że nie jest pan do końca zdrowy, bo od kilkunastu minut nie usłyszałam żadnej złośliwej uwagi na mój temat - powiedziała Hermiona, wstając z klęczek z naręczem opatrunków.

- Sądziłem, że ci to przeszkadza, Granger.

- Chyba zdążyłam się przyzwyczaić - rzekła, a gdy zobaczyła uniesione brwi profesora, dodała:

-Co nie znaczy, że toleruję pańskie obelgi.

- Jestem aż tak nieznośny? - zapytał Snape nieodgadnionym tonem.

- Tak. Dziwię się, w jaki sposób wytrzymuje pan sam ze sobą - prychnęła dziewczyna.

- Ja i Severus bardzo dobrze się dogadujemy - oznajmił czarnowłosy.

Gdyby Hermiona znała Snape'a od wczoraj, pomyślałaby, że jest całkiem zabawny.

- Pan się boi profesor McGonagall?

- Skąd takie przypuszczenie? - Snape powrócił do swojego surowego tonu.

- Odkąd pana zrugała, zachowuje się pan inaczej niż zwykle...

- Mam dzień dobroci dla zwierząt, ot co - odparł. - Dzięki tobie, właśnie się skończył.

Hermiona, która uwierzyła w tę pozytywną metamorfozę mężczyzny, westchnęła zrezygnowana.

- Jesteś pewna, Granger, że dasz sobie z tym radę? - zapytał Snape, gdy ta zabrała się do ściągania brudnego bandaża z jego szyi.

- Już raz temu podołałam - zauważyła Gryfonka z błyskiem w oku. Profesor już otwierał usta z zamiarem powiedzenia czegoś złośliwego, ale z jego gardła wydobył się donośny wrzask.

- Oszalałaś?! To boli!

- I będzie bolało, jak nie przestanie się pan rzucać! - warknęła skupiona Hermiona.

Delikatnie zdjęła pozostałości bandaża i obejrzała ranę. Ślady po ukąszeniach były głębokie i rozognione. 

Dziewczyna zaczęła mruczeć dziwne zaklęcie i krwawienie ustało.

Snape przyglądał się uważnie uczennicy, próbując dosłyszeć formułę zaklęcia.

- Znowu to zrobiłaś, Granger - wychrypiał.

- Co takiego? - zapytała zdziwiona Hermiona.

- To zaklęcie...

- Coś z nim nie tak? Sądziłam, że pomaga.

- To starożytna magia... - Snape myślał na głos. - Gdzie się tego nauczyłaś?

- Porozmawiamy o tym innym razem.

- Granger! - ryknął Snape.

- Innym razem - Hermiona wyszczerzyła zęby. Podejrzewała, że gdyby nie obecny stan profesora, już dawno by ją przeklął.

Kolejnym zaklęciem oczyściła ranę i opatrywała dalej szyję mężczyzny.

- Nie wystarczyłoby zwykłe Ferula? - prychnął zniecierpliwiony Snape.

- Już panu mówiłam, wolę czasem zrobić coś bez użycia magii.

Snape warknął coś pod nosem. Brzmiało to jak "mugole...".

Hermiona spojrzała na niego z wyrzutem i wróciła do pracy. Otuliło ich krępujące milczenie.

Severus zaciskał pięści na białym prześcieradle. Czuł się zakłopotany bliskością uczennicy i modlił się, by dała mu już spokój. Jednak z drugiej strony jej pomoc okazała się bardziej skuteczna niż mikstury Madame Pomfrey. Czarnowłosy zaczął się zastanawiać, jakim cudem ta smarkata Gryfonka potrafi dokonać takich rzeczy.

Cisza dzwoniąca w uszach dała mu się we znaki, toteż (co zupełnie do niego niepodobne) Snape postanowił rozluźnić atmosferę.

- Nie zaprzeczyłaś - mruknął, odczuwając wyraźną ulgę w zranionych miejscach.

- Słucham? - zapytała Hermiona, skupiając się na bandażowaniu.

- Że jesteś zakochaną uczennicą - parsknął.

- Nie zaprzeczyłam, bo nie miałam zamiaru tłumaczyć się tej wrednej krowie - oznajmiła po chwili dziewczyna siląc się na spokój, gdyż znów w niej zawrzało.

Profesor burknął coś niezrozumiałego.

- Panu to chyba pochlebiło, skoro zareagował pan tak, jakby to była prawda - odgryzła się Hermiona.

- Chciałabyś - warknął czarnowłosy.

- Rozczaruję pana - rzekła Gryfonka wstając z łóżka. - Nie chciałabym!

I zanim mężczyzna zdążył coś powiedzieć, rzuciła krótkie "Zrobione." i udała się do wyjścia.

- Lekcja się jeszcze nie skończyła, Granger! - wysyczał profesor zrywając się z łóżka. Jego poplamiona krwią szata załopotała, brwi ściągnęły się groźnie, a jego twarz wykrzywiał grymas złości.

- Lekcja się nawet nie zaczęła. Do widzenia, panie profesorze - powiedziała Hermiona z ironicznym uśmiechem, odwróciła się na pięcie i wyszła.

W tej chwili głowa Snape'a wyglądała jak wielki, bordowy burak.